SYSTEMY OPERACYJNE
System operacyjny (operating system, OS) program (w sensie ogólnym, w realizacji układ wielu programów) działający jako pośrednik między użytkownikiem komputera a sprzętem komputerowym.
Jego zadaniem jest tworzenie bezpiecznego i niezawodnego środowiska, w którym użytkownik może wykonywać swoje programy w sposób wygodny i wydajny.
Systemu operacyjny powinien wyróżniać się następującymi cechami:
-
duża złożoność (80 tys. jednostek funkcjonalności i więcej)
-
są sterowane przerwaniami (zdarzeniami)
-
rozpoczyna działanie jako pierwszy program w komputerze i nie zaprzestaje działania aż do wyłączenia komputera.
Dla wielu użytkowników kontakt z systemem operacyjnym ogranicza się do systemu plików. Udostępnianie użytecznych i przyjaznych sposobów porozumiewania się z użytkownikiem nie należy do bezpośrednich zadań systemu operacyjnego.
Istnieje wiele systemów operacyjnych różnych rodzajów i przeznaczenia, a wśród nich:
-
systemy z graficznym interfejsem użytkownika, np. Microsoft Windows lub MOS
-
systemy z interfejsem tekstowym, np. (klasyczny) system UNIX lub MS-DOS
-
różnorodne odmiany systemów wzorcowych, np. systemy uniksowe
-
systemy z setkami użytkowników (jak dawne systemy MULTICS, GEORGE 3)
-
współczesne systemy na miarę telefonu komórkowego (technologia Jini).
system UNIX (Unix) scentralizowany, wieloprogramowy system operacyjny opracowany w 1969 r. przez Kena Thompsona i Dennisa Ritchie'go z AT C dał poczštek całej rodzinie systemów operacyjnych rozwijanych przez dziesištki lat.
W roku 1984 autorzy s.U. zostali nagrodzeni prestiżowš nagrodš ACM im. Turinga. Główne nurty rozwojowe: UNIX system V z AT system BSD UNIX z Berkeley. (Nie ma powszechnie przestrzeganej normy pisowni nazwy UNIX lub Unix).
